HAPPINESS CAMPAIGN: Adopt a Cat

PUSA ang isa sa mga pinaka malambing na alagang hayop sa mundong ito. Gaya ng pusang ito na nakita kong nilalaro ng kapitbahay ko. Sabi niya, nakita niya itong pusa sa bahay na pagitan ng aming mga tahanan, kadalasang walang tao roon, ngunit pag meron, talaga namang naglalagay ng makakain para sa mga pusa ang may ari ng bahay na iyon. (Mabait naman kasi si Kuya) Kaya naman siguro doon na naisipang manganak ng nanay ng kuting na ito. Dahil bukod sa may bubong sila roon, eh may magpapakain sa kanila roon. Dahil nagkataong nandoon si kuya ng mga panahong nanganak ito.

Isang gabi ay nakita ito ni Ate na talaga namang napakahilig sa pusa. Kaya naman pinasok niya ito sa kanyang bahay at doon pinakain, pinainom ng gatas at kinupkop. Yung nga lang, umiiyak rin ito dahil hinahanap nito ang kanyang nanay. Sa di malamang kadahilanan may nakita si Ate na pusang nagaabang at sumisilip-silip sa harap ng bahay nila, kaya naman, kinabukasan binalik rin niya ang kuting sa kanyang ina na sa katabing bahay naglalagi.

Nang hapong iyon, nang ako ay papauwi, ayun na nga't nakita ko si Ate na nilalaro ang magiina. OO, mag-iina kasi dalawa pala silang kuting. Itim at puti yung kapatid niya ganyan rin ang mata 'yun ngalang ayaw pa magpa-picture. -__- Pero dahil napaka cute nilang dalawa, hindi na muna ako pumasok sa bahay. 

"Earl Picture-an mo!" sabi sa akin ni Ate.

Kaya ayan, may picture siya. Sa sandaling panahon na nasilayan ko ang pusang ito, hindi na siya nahiyang mag-pose para sa camera ko. At sa maikling panahon na iyon, naglalambing na siya sa akin. Ngayon, nasa bahay na siya ni ate. Maligaya na siya ron, maligaya na rin si Ate.

Ganyan magpaligaya ang mga hayop. Hindi lamang ang mga pusa. Mahalin mo sila ng buo, at mararamdaman mo ang tunay na pagmamahal nila sa'yo, hindi nga lang sa makataong paraan, ngunit sa sarili nilang pamamaraan at kagustuhan.

So for those people who doesn't have a pet yet. Try to have one. It's just completely satisfying. You'll be happy, and also, you'll be the reason for your pet's happiness. :)

ITO YUNG MGA PICTURE NI KUTING

I even used these photos on our photo essay :)

Ito yung isa sa mga article ko nung 1st year college pa ako tungkol sa Dome ng PUP. (Maghanap daw kasi ng lugar sa PUP na pwedeng gawan ng artikulo) Pagpasensyahan niyo na at hindi naman ako Linguist :)))))

DOME of DOOM and HOME.

               

Here I am again, trying to find myself. Been running in circles and I just couldn’t find the end. I can already feel the exhaustion from inside, like a monster caged in a cell of diamond bars, wanting to get out.

            Few steps more and I think I will pass out. But no! I have to hold on. Open your eyes! Think of your dreams… dreams… dreams… I have lots of it. Talking to myself, I have nothing left to do. Inhale, exhale. HUH!!!! I can barely breathe! All my life I’ve been suffering, and now, I am here, still suffering.

            Time moves slowly. I’m in a different dimension every time I’m here in this place. My knees are trembling. My throat dries in every step that I make. Carrying the load of my problems, drawn into a paper of agony and despair, where is this going? Am I wasting my time? I’m lost. No, I’m not. Am I? I am really confused…

                I’m not lost physically. But I lost my mind already. My ears had been hearing sounds that I don’t know where it came from. I am scared. I am not scared to die here, I am scared that I might lose on my own fears and just forget the true purpose why I am here. They say that when you’re having doubts and you want to let go, think of the things why you held for so long. I’ve come so far. There’s no turning back now.

            I’m still here, walking. I look up, and see nothing. It's just endless. The tears in my eyes wanted to go out, but, I thought, I’m a big boy now, and big boys don’t cry so I did my best to hold them inside as I continue my journey, I don’t care if it will take me a thousand years to go there… but I will fight all the odds.

            On this journey that life has given me, there’s nothing that I could ask for more. This suffering that I am facing right now, I know that it has a purpose. It will make me learn that I couldn’t rush perfection. I can do it! It may take so long. But I know, I can do it.

            One deep breath on every step, one deep breath on every second that has been wasted, one last breath that I could give. It feels like heaven. I can see the light, I can see the end. The end is near.

            Relieved, and yes, I am already here. The thorns on my throat seem like melted as I persisted to swallow air for my throat had dried out. My worries are gone now. Catching my breath, I checked the time. I spent 8 minutes walking, climbing up. Yes, it’s the climb!

            Wait?!! 8 minutes?!! it seems like I’ve been walking for almost an hour or more. It was a very different feeling, walking at the DOME of PUP main building. It brings you somewhere else. Seems like the time stops for awhile. Minutes felt like hours, or even days! It was a tiring experience walking at a stairway??? Or a way to 6^th floor.

            It will make you give up, but because of your dreams, you’ll continue walking. And honestly, Dome is not recommended for people who are trying to chase the time on their first subject, it will make you suffer, it will bring you DOOM!!! But, when you’re having a conversation with your friends or with someone who lightens up your day, I’d say that, DOME is the right way for you. Dome will make you feel that you’re at HOME.

            Somehow, Dome didn’t bring me much suffering, I am just describing my very first experience going up to highest floor of PUP Main Building using The DOME. Even though I am just a freshman student and I am just finishing the first semester of my college life, Dome had given me and my classmates lots and lots of happy memories, and I am expecting that he’ll give us more J
  Just bring a bottle of water…

***
Ito yung Dome. Paikot na daanan kung tinatamad kang maghagdan. Imaginin niyo na lang. Pa spiral ang hugis.

Photo is owned by: theboywhocantspeak.tumblr.com

          

Isip-isip din 'pag may Time

Maraming tumatakbo sa bawat isipan ng tao. Gaya ko...kadalasan, maraming tumatakbo sa aking isipan. Mga bagay na maaring hindi magustuhan ng ibang tao, maaring mga kaisipang ikatutuwa, ikaiinis, ikalulungkot, ikalilito at minsan mga kaisipang pinandidirian ng tao. Ayan ang mga bagay na "TAMBAY" sa utak ko. Hindi naman ako psychology student at wala akong alam sa field na iyon, hindi rin naman ako mahilig sa siyensa na may kinalaman sa utak at pag-iisip ng tao. Siguro nagkataon lang na sa sobrang dami kong naiisip, marami akong napagtatanto, tama man o mali, at least, alam ko na nagbubunga ang pag-iisip ko ng kung ano-anong mga bagay.

Lahat ng tao ay may kakayahang mag-isip. May kwenta man yan o wala. Ang mahalaga ay nagagamit mo ang utak mo kahit na hindi mo alam kung nagagamit mo ba ito ng tama o hindi. Ano nga ba ang koneksyon ng takbo ng pag-iisp sa takbo ng isang indibidwal sa kanyang buhay? Ang totoo? Hindi ako sigurado. Pero ang alam ko, sa sarili kong karanasan, malaki ang epekto ng kaisipan sa kung paaano mo papalakarin ang iyong mga paa, kung paano mo ibubuka ang iyong mga labi, kung paaano ikukumpas ang iyong mga kamay, kung paano ka kikilos, kung ano ang iyong magiging emosyon sa bawat araw, at kung paano mo titingnan ang mga bagay-bagay. Negatibo man ito o hindi. Dahil kung hindi ka nag-iisip, malamang sa malamang, hindi ka tao. Bakit? Wala nang kwenta ang buhay kung ultimo para sa sarili mong kapakanan, wala kang pakinabang. Pero, alam ko namang nag-iisip ka, kaya wag kang mag-alala.

PAANO MO PAPALAKARIN ANG IYONG MGA PAA BASE SA TAKBO NG IYONG PAG-IISIP?

May mga punto sa ating buhay na para tayong naliligaw, o hindi tayo makapag desisyon kung saan ba tayo dapat magtungo, o saan ba tayo dapat lulugar. Ako? Madalas malito ang mga paa ko. Hirap akong mamili sa mga lugar na kung saan ba ako dapat pumaroon. Kadalasan rin, wala ako sa lugar. (Sa lahat ng aspeto, hindi lamang sa literal na kahulagan kung saan ako dapat lulugar) 

Ayan ang problema ko. Dahil nga sa marami akong iniisip, ang bunga nito, ang mga paa ko ay nagkakaroon rin ng sarili pag-iisip. Oo. Iniisip nila na kaya nilang magtungo sa magkaibang lupalop sa parehong oras. Pero kung sa ibang tao, paano nga ba naapektuhan ng pag-iisip ang ating mga paa? Yung pakiramdam na pareho mong gusto makapunta sa dalawang lugar. Hindi ka makapili. Wala kang magawa.

Simple lang. Parang ganito lang yan eh. Sa eskuwelahan, kung ikaw ay isang uri ng tao na laging nag-iisip tungkol sa iyong pag-aaral, saan ka ba dapat tutungo? Sa lugar ba na maingay, o sa lugar na magagawa mo ang gusto mo na kung saan ay makakapag-isip ka ng maayos? Saan ba dapat pumunta ang taong laging naghahanap ng makakausap? Sa library ba? Saan ba dapat pumunta ang taong mahilig kumain? Eh ang taong wala naman sa paaralan ang pag-iisip kundi nasa dyowa o di naman kaya'y nasa computer shop? Napaka dali nang sagutin ng mga katanungang yan. Dahil sa ating mga sarili mismo mangagaling ang mga hinahanap nating kalinawan. 

Ngunit paano kung tayo'y nasa punto ng kalituhan? Ano na ang mangyayari sa atin? Susundin pa ba natin ang ating pag-iisip at ang ating personalidad? O bahala na kung saan tayo dalhin ng tadhana? Ayan ang iiwan ko sa inyong katanungan.

PAANO MO IBUBUKA ANG IYONG BIBIG AYON SA IYONG PAG-IISIP?

Maaring ngayon ay barubal ka magsalita, maaring bukas hindi na. Paano ka ba mag-isip? "Baboy" ka ba mag-isip sa lahat ng oras? O paminsan minsa'y nagiging pormal ka rin naman?

Napakadaling magbago ng pag-iisip at pamamaraan ng pananalita ng tao. Minsan pa nga ay kahit hindi naman angkop sa diskurso, may mga bagay kang bigla mo nalang nasasambit, paano, tinulak ng ngala-ngala mo ang dila mo kaya ito nadulas. Ayon kasi ang kasalukuyan nasa isip ng tao habang siya ay nagsasalita. Kaya kahit napakalayo sa usapan, bigla-biglang lumilitaw.

PAANO KA KUMILOS AYON SA IYONG PAG-IISIP?

O paano ka mag-react sa mga nangyayari sa iyong paligid? Paano kung bayolente ka mag-isip? Mananapak ka nalang ba agad-agad? At pagtapos ay bigla mong sasabihing natakpan ng mga talukap ang iyong mga mata at BIGLANG NAGDILIM LANG ANG IYONG PANINGIN? Siguro ayos lang iyon para sa'yo at iisipin mong mapapatawad ka rin naman agad ng sinapak mo dahil hindi mo naman sinasadya.

Pero sa kabilang banda, paano yung taong nasaktan mo? Ayos lang rin kaya sa kanya na basta-basta ka na lang patawarin nang hindi nakakaganti? (Lahat tayo gustong makaganti pag nasasaktan tayo. Wag ka na magdeny. Hindi ka naman Santo. Tao ka.)

Kaya nga sabi ng mga teleserye, guro, pari at pati na rin ng mga magulang natin... Pag-isipan mo munang mabuti ang mga bagay na gagawin mo bago ka kumilos. Paano ka ba mag-isip? Padalos-dalos ba o nagninilay-nilay ka muna ng mga tatlong linggo bago gumawa ng aksiyon?

PAANO MO TINGNAN ANG MGA BAGAY-BAGAY AYON SA IYONG PAG-IISIP?

Masayahin ka bang tao o lahat na ng negatibong aspeto sa isang buhay ng tao ay taglay mo?

Alam mo naman na siguro ito? Pero ito ang isang halimbawa:

Si Masayahin ay naglalakad ng masaya, ngunit sa kasamaang palad ay nadapa ito at sumusob ang mukha nito sa tae ng aso na kulay yellow.(paano titingan ni Masayahin ang pangyayaring iyon?)

Siguro iisipin niyo, dahil nga sa masayahin siya, okay lang sa kanya at hindi siya mababadtrip. Tama naman iyon. Pero naisip ko, ito ang sasabihin niya. (Monologue)

MASAYAHIN: Ay! Hala ang galing! Pag nakatapak ng tae di ba ibig sabihin swerte? Paano pa kaya yung nakakain? Uuwi ako't ipagkakalat ang magandang balita. maghihilamos na rin at magsisipilyo.

(Nakakain? akala ko ba nasubsob lang?)

OO! Nakakain! Bakit? Siyempre pag nadapa ang isang tao, mapapasigaw ito, paano ba sumigaw? Hindi ka naman makakasigaw kung nakasara ang mga labi mo.

Positibo. Paano mo titingnan ang pinaka negatibong pangayayari sa pinaka postibong paraan? Parang paglipad. Imposible sa tao ang lumipad. Pero iisipin mo na kaya mong lumipad dahil postibo kang mag-isip. Hindi ka man literal na ikaw mismo ang lilipad, pero dahil sa kakaisip mo ng mga paraan, makakalipad ka.

Sa inyong palagay, ano kayang mangyayari kung kay Busangot nangyari ang kapalaran ni Masayahin? Palagay ko, lahat ng murang alam nito sa kahit na anong lenggwahe at diyalekto ay nasabi na nito.

Ito ang nangyari:

Si Busangot ay naglalakad ngunit sa napakasaklap na pangyayari ay nadapa ito at sumubsob sa Tae ng aso na kulay yellow.(Gaya rin ng kay masayahin, nakanganga rin siya at nakakain ng kaunti lang naman)

BUSANGOT:%&^%$&$^&^&%^&^**&*%*&%*&%*&%*%&%^@!$!#$%$%@$%@$%$#%^%^^&%*&**%&$%^@#%@$!$@#$%$^%&^&%*^(

Kung ano man ang mga sinabi ni Busangot, eh hindi ko na alam. Kayo na ang bahalang mag-Fill in the Blanks.

***

Maraming pwedeng magawa ang masinsinang pag-iisip. Dahil sa pag-iisip ng tao, umunlad ang pamumuhay natin. Sana nga lang ay gamitin natin ang kapangyarihan nito sa mabuting paraan nang sa gayon ay hindi masayang ang lahat ng oras na iginugol ng mga tao noon sa pag-iisip.

Ang kapangyarihan ng ating pag-iisip ay ang kakayahan nitong patakbuhin ang ating buhay sa lahat ng paraang ating maiisip. Gaya nga ng lagi kong itanatanong sa artikulong ito, Paano ka ba mag-isip. Isipin mo na kaya mo. Isipin mo na lahat ng bagay ay nasa kung paano mo ito iisipin. Magulo ba? :D Ganyan talaga, para mag-isip ka.

Ang buhay natin, magulo yan. Maraming buhol, maraming dumi. Nasa pag-iisip mo kung paano mo malalagpasan ang lahat ng 'yan. Karapatan mong mag-isip, may kapangyarihan kang mag-isip. Sana'y wag mong sayangin. Gaya nga ng sabi nila, "Isip-isip din pag may time."